Ayların hüzünlüsü, nazlısıdır Eylül. Hayatın toprağa baktığı, toprağın istemeyerek de olsa buyur ettiği mevsimin ayrılık ayıdır. Hayatta yaşanılan ne kadar acı ve tatlı hatıra varsa hepsinin muhasebesinin yapıldığı, hayatın ne kadar da sıradanlaştığı, bütün buluşmaların sonunda ayrılıkların yaşandığı, ölümün özdeşleştiği aydır Eylül. Sabra ve Şatilla mülteci kamplarında kadınların, çocukların ve daha doğmamış bebeklerin bedenlerinin acımasızca delik deşik edildiği; insanlığın bir kez daha “Kara Eylül “tanımıyla insanlık tarihinde kara leke gibi yerini alıp sınıfta kaldığı aydır Eylül. Darbelerin binlerce genç fidanı acımasızca yuvasından alıp idealleriyle toprağa gömdüğü aydır (12 Eylül).   Aşkın gözlerini kapatarak hüznünü gizlediği,  üzerine sarı şallar örttüğü, kaybettiğine bir daha bağlanma şansı vermediği aşkların ayıdır Eylül.  Hayatını renklere dayamış pırıltılı ve şaşaalı hayatın nasıl da yok olduğunu gören insanın aldatıldığının şahididir Eylül. Aşk ırmağındayken coşkun ve deli akan, sonrasında durulan ve derinleşen sevdanın adıdır Eylül.  Yârin kollarında kanatlanıp uçan, her engeli zorlanmadan geçen maşukun suskun hüznünün adıdır Eylül.  Kavuşmanın coşkun çığlıklarından sonra ayrılığın beklenmedik yıkımları karşısında çaresizlik hüznüyle beklemektir Eylül. Alevli ateşlerde dans ederken ateşin küllerinde yok olma korkusuyla yaşamaktır. Bahar yağmurlarıyla yeniden dirilirken, mevsimin son yağmurlarıyla sessiz ve sakin bir şekilde ölmektir Eylül.  Ayrılıkların kavuşma umuduyla ebedileşip tutkuya dönüştüğü, insanın sevdiğini tüketmeden ayrılıkla birlikteliği bir arada yaşadığı, kaybetmekten korkarak   kavuşmayı   koruyamamaktan çekindiği aydır Eylül. İnsanın dolu olan yüreğinin ne kadar da tenha ve hayallerden ibaret olduğunun farkına vardığı aydır Eylül. İnsanın bir kez daha içine döndüğü içinin derinliklerine  “bugüne kadar yaşayan ben miydim, yaşadığım kader miydi yoksa bir dayatma mıydı?”  Dediği aydır Eylül. Güneşin belki de en güzel tadıydı, yıldızların en parlak olduğu akşam karanlıklarıydı Eylül. Denizin kıyısında erkeklerin sararmış renkler altında belki de kadınlarının ellerinden son tutuşlarıydı. Gözlerin,  gözlerdeki sararmış hüzünlerin son tebessümüydü Eylül.  Ilgıt ılgıt esen ve ruhumuzu okşayan rüzgarların sevdiğimize karşı bütün kibrimizi yerle bir edip asil bir duruşa dönüştüğü aydır Eylül. Akşamları eve döndüğünüzde gözlerinize ışıltılı gözlerle ve huzurla bakan   kadının adıdır Eylül.  Sabahları evden ayrıldığınızda sevdiğinizin gözlerinde dönmenizi özlemle bekleyeceğini bildiren tebessümün adıdır Eylül. Boyun eğmez isyancı tafralarımızın aşkın karşısında masum bir çocuğa dönüşüdür. En hüzünlü şarkılarımızın tercümanıdır Eylül.  Şiirlerin ayrılığa düştüğü, kuşların mekanlarını çığlıklarla terk ettiği aydır Eylül. Mevsimlerin, hüzünlü, erimiş, yaralı kalplerin dert ortağıdır Eylül. Bütün canlıların süslerinden arınıp çıplak bedenleriyle kaldıkları, riyadan çıkıp gerçekle yüzleştikleri aydır Eylül. Nefsin arındığı dünyaya meyilli ne kadar içsel, gizli istek ve arzu varsa hepsinin iptal edildiği aydır Eylül. Nefsin yeryüzünün çıldırtan nimetlerinden kurtulup Rebeze Çölü’nde Ebuzer’in benliğinde özgürleşmesidir Eylül. İnsanın sahte tapınaklardan kaçarak bir olana- sadece Allah’a- kul olup   boyun eğerek mabetlere dönmesidir Eylül. Beden ikliminden ruh iklimine geçtiği,  sevdiğine hasret türkülerinin söylendiği aydır Eylül. Sevdalar ülkesinde umutla, sabırla kavuştuktan sonra hüzne bürünmenin adıdır Eylül.  Dilin susup kalbin konuştuğu, ağaçların kıyılara sarı aşk yaprakları savurduğu aydır. Çocukların avuçlarındaki son umut kelebeğini uçurdukları aydır Eylül. Irgatların tarlaları terk edip evlerine döndüğü, saksılara eylül çiçekleri diktiği aydır. Bize ait olanların aslında kendimize ait olmadığının farkına vardığımız aydır Eylül. Ilık gülümsemelerin yanağımızı yoklayarak geçtiği,  Eylül süz mevsimlerin ölümün farkına varmadığı bir dünya bırakacağını hatırlatmaktadır Eylül.  Yeniden yeniden insanın olgunlaştığı,   ıslah olduğu aydır Eylül.